Zijn eerste film was Bad Taste, een science fiction/horror comedy, in vier jaar tijd gedraaid voor ongeveer 75.000 dollar. Het verhaal gaat over een stel buitenaardsen die in de mens de ultieme, intergalactische fastfood snack zien. Wanneer ze landen in provinciaal Nieuw Zeeland krijgen ze echter te maken met een speciale eenheid, de Astro Invasion Defense Service… Alle special effects door Jackson zelf bedacht en uitgevoerd. Een intens gore film, zwaar beïnvloed door Monty Python, geniaal in elkaar gezet en met inmiddels een zeer grote groep aanhangers, maar zeker niet voor het grote publiek. De tweede was Meet the Feebles, al evenmin ‘mainstream’ amusement. The Feebles zijn eigenlijk The Muppets, maar dan vanuit de zelfkant van de maatschappij: verkrachtingen, drugshandel en verslaving, drankmisbruik, porno, massamoordenaars, het is er allemaal, maar dan met poppen. Jackson’s derde film was ‘Braindead’ of ‘Dead/Alive’, een hilarische zombie-film die tot op de dag van vandaag het record houdt voor ‘meeste liters kunstbloed’. Let op de slotscène met de grasmaaier…
Al met al geen rijtje films dat aanleiding geeft om deze regisseur 300 miljoen dollar toe te stoppen en te zeggen: “Neem dit onverfilmbaar geachte boek, maak er drie lange films van, en gebruik alsjeblieft geen grote Hollywood-sterren.”
Heavenly Creatures was de vierde film die Jackson zou maken, en het was een radicale koerswijziging. Niet dat dit nu meteen een film zou worden voor het grote publiek, maar het eindresultaat was wel een film die door critici uiterst serieus werd genomen en in de filmhuis-zalen over de wereld een bescheiden succes was (de productiekosten werden terugverdiend, wat voor dit type film iets bijzonders is).
Heavenly Creatures beschouw ik als één van de meest indringende films die ik ooit heb gezien. Hij is gebaseerd op een waar gebeurd verhaal dat zich in de jaren vijftig afspeelde in Christchurch, Nieuw Zeeland. Twee meisjes, Juliette Hulme en Pauline Rieper, raken bevriend op de middelbare school. De sfeer is voor jonge, intelligente mensen verstikkend, zowel thuis als op school, en al snel zoeken ze hun toevlucht tot wat zij noemen ‘De Vierde Wereld’, door hen getypeerd als een hemel zonder Christenen. Daar voelen ze zich meer thuis dan in de bestaande wereld en ze raken dan ook steeds dieper verstrikt in hun fantasie-wereld, tot ver voorbij het punt waarop je het ongezond zou noemen. Toch schrikken hun ouders pas wakker wanneer het vermoeden ontstaat dat de meisjes een sexuele relatie met elkaar hebben. Homosexualiteit en het Nieuw Zeeland van de jaren vijftig combineren niet zo lekker met elkaar. De ouders besluiten daarom de vriendschap te verbieden. Dat is het punt waarop de verhouding tussen de meisjes van toon verandert: waar Juliette tot op dat punt altijd de boventoon voert en de stille, teruggetrokken Pauline lijkt mee te trekken in het moeras van haar eigen psychologische verwarring, blijkt het aan het eind precies andersom te zijn. Pauline neemt een verschrikkelijk besluit en weet Juliette daar bij te betrekken. Met fatale afloop…
Heftig psychologisch drama waarmee Kate Winslet doorbrak als actrice, en waarmee Jackson zijn ware talent aan de wereld toonde. Als geen ander verstaat hij de kunst om zijn films te doorspekken met special effects, zonder dat die daarbij het verhaal in de weg staan of, zoals in veel gevallen, zelfs de enige reden zijn om de film te maken. Denk maar eens aan Twister of The Day After Tomorrow. In Heavenly Creatures zit dat net even anders. Er is ingenieus gebruik gemaakt van special effects om de droom (nachtmerrie?) wereld van Juliette en Pauline op te roepen, maar ze zijn niet de hoofdmoot. Dat is het schokkende verhaal zelf, dat hier in een prachtige cirkelvertelling in beeld wordt gebracht.
Voetnoot:
De meisjes werden voor hun daad veroordeeld tot levenslange gevangenisstraf, maar mochten, gezien hun jeugdige leeftijd, al na vijf jaar vertrekken met de restrictie dat ze elkaar nooit meer mochten zien of spreken. Juliette Hulme kwam in Schotland terecht en schrijft daar onder de naam Anne Perry misdaadromans. Pauline Rieper woont nu als Hilary Nathan in Kent, Engeland, en heeft een paardrijschool.
[RJ]
[BB]
Dat hele gedoe rond Star Wars heb ik nooit zo begrepen. De eerste film (deel 4) was bedoeld als één film, een afgerond geheel. Het succes maakte het logisch dat er een deel twee (sorry, deel 5) kwam, en zelfs een deel drie (6). Jammer dat de films steeds slechter werden.
Na deel 1 (4) (sorry, ik zal
er mee stoppen). Na het aardige deel 4, dus, had Lucas zo
verschrikkelijk genoeg van het regisseren, dat hij de stoel graag aan
iemand anders gaf. Alleen: hij liet wel iemand anders op de stoel
zitten, maar bleef zelf alle touwtjes muurvast in handen houden. Deel 5
ziet er dan ook uit alsof-ie van afstand is geregisseerd. Er is geen
enkele betrokkenheid, geen emotionele investering. Zelfs Harrison Ford
komt over als een derde rangs B-film acteur met ongelofelijk slechte
teksten. De andere hoofdrolspelers, Mark Hamill en Carrie Fisher, zijn
na Star Wars in een heel diep gat gevallen en hebben nooit meer een rol
van betekenis gehad. Terecht, als ik moet oordelen naar hun houterige
spel in deze films. George Lucas is geen
“acteursregisseur”. Harrison
Ford maakte naar aanleiding van zijn ervaringen de opmerking:
“Als
George Lucas ooit
Deel 6 is eigenlijk een remake van het script van deel 4, als je goed oplet, met het verschil dat George Lucas nu meer speelgoedhandelaar wordt dan filmmaker. Of dienden de werkelijk tenenkrommende Ewoks een ander doel?
Toen bleef het 16 jaar stil,
tot groot verdriet van alle Star Wars fans. Groot was de vreugde
wereldwijd toen werd aangekondigd dat er toch nog een vervolg zou
komen, in de vorm van de delen 1, 2 en 3. In 1999 ging deel 1,
‘The
Phantom Menace’ in première. Buitenstaanders moeten het
idee
hebben gekregen dat Jezus Christus voor de tweede keer op Aarde kwam,
zo hoog liep de koorts op. Na zulke opgeklopte verwachtingen
Deel 2 ‘Attack of the Clones’ is wat mij betreft nauwelijks beter. Het ergst is misschien nog wel het ‘Von Trapp-moment’, als de jeugdige Anakin Skywalker met Princess Amidala ligt te rollebollen in het gras. Ik KON gewoon niet anders dan denken aan The Sound of Music.
Nee, al met al zit je gedurende de hele serie naar het decor te kijken. En dat is prachtig.
Nu de trilogie opnieuw is uitgebracht op DVD met een fikse opknapbeurt (de techniek is heel wat verder dan in de jaren 70...) blijken de films niets van de aantrekkingskracht te hebben verloren. Kunnen we dat over 20 jaar ook over Lord of the Rings zeggen?
[BB]