Open Water

Open Water
Titel
 Recensies
Open Water
 Productie         : 2003
Categorie         : Thriller
Regie               : Guy Kentis
Met                 : Blanchard Ryan, Daniel Travis
8 sterren
Om maar met de deur in huis te vallen: als je nog een cursus duiken in open zee wilt volgen, doe het dan voor je deze film hebt gezien. Er na doe je het zeker niet meer.

Het verhaal van deze film is eenvoudig: yuppie-stel gaat op vakantie in het Caribisch gebied, boekt een duiktrip op een wat volle boot en wordt bij de terugvaart over het hoofd gezien – door een ongelukkige samenloop vergist de bemanning zich bij het koppentellen. Als ze boven water komen, is de boot nergens meer te zien en bevinden ze zich op de oceaan. Heel in de verte zien ze wel twee schepen, maar het is te ver om naar toe te zwemmen. Er van overtuigd dat ze wel gemist zullen worden, besluiten ze op hun plaats te blijven. Het water is niet al te koud, ze hebben goede wet suits aan en het kan nooit lang duren. Toch? Eerst komen de kwallen, maar die zijn na wat gemene beten snel ontweken. Dan komen de haaien. Speels, eerst, maar steeds vaker. Dan valt de nacht en barst er een onweer los. Meer vertellen zou te veel van het verhaal weggeven, maar het volstaat te zeggen dat de onweersscène tot het meest beklemmende behoort dat ik in de afgelopen jaren in de bioscoop heb gezien.

Deze film bewijst maar weer eens dat je geen tientallen miljoenen dollars nodig hebt, plus het aantal explosies van een gemiddelde burgeroorlog, om een onderhoudende, ijzingwekkende film te maken waarbij het gevoel van direct gevaar voortdurend op de loer ligt. Hij werd gedraaid op digitale video, met twee acteurs (en een handvol anderen die slechts kort in beeld zijn), op volle zee. De haaien zijn echt: effecten waren te duur. Hulde voor de acteurs die 120 uur in het water hebben gelegen, waarvan een groot gedeelte met haaien om zich heen. Toch zijn de haaien niet het ergste. Indrukwekkend en beangstigend is de fragiliteit van het bestaan. De enormiteit van de open oceaan. De volstrekte, claustrofobie opwekkende eenzaamheid.

De onweersscène is daarom zo beklemmend, omdat de regisseur er voor heeft gekozen die niet uit te lichten – hoe zou het ook kunnen, op volle zee? Hij gebruikt uitsluitend de lichtflitsen van de bliksem, waarin je het stel heel kort ziet dobberen op die uitgestrekte, volmaakt lege, inktzwarte watervlakte. Brrr… Enge film.

[RJ]
4 sterren
Het zal je maar gebeuren.: achtergelaten midden op zee drijvend met je duikspullen nog op je rug. Dat is wel handig. Daar zit tenslotte een soort van reddingsvest aan vast waardoor je blijft drijven. Anders was de film na 20 minuten wel voorbij... Misschien was dat beter geweest. Natuurlijk maakt het indruk als je weet dat het een waar gebeurd verhaal is. Spannende momenten zijn er ook, dooie momenten des te meer (sorry voor de woordspeling...). Als het een item was geweest bij '5 in 't land' had ik gedacht; '...yeah, right...'. 80 minuten in de bioscoop is inderdaad ongeveer 60 minuten te lang.
[BB]