Sideways
| Titel |
Recensies |
| Sideways |
Productie
2004
Categorie Dramatische Komedie Regisseur Alexander Payne Met Paul Giamatti, |
 |
Sideways snijdt een
onderwerp aan – de penopauze
– dat nog nooit op film is vertoond, maar doet het zo fris en
vernieuwend dat je aan het eind in de foyer meteen de DVD wilt kopen.
(Waarom kan dat trouwens niet? Op vertoon van je bioscoopkaartje het
recht hebben meteen na afloop de film te kopen…
hmmm… ik
ruik handel.) Als er ook nog zulke films in Hollywood kunnen worden
gemaakt, is er weer hoop. De film vertelt het verhaal van twee vrienden die elkaars tegenpolen zijn en elkaar daarom perfect aanvullen. Miles Raymond (Paul Giamatti) is een mislukte schrijver, groot liefhebber van wijn en hopeloos verstrikt in de depressie die voortvloeit uit de scheiding van zijn vrouw Victoria, twee jaar geleden. Zijn vriend Jack (Thomas Haden Church) is een uitgerangeerde acteur die vroeger wel wat rolletjes in TV-series heeft gehad, maar nu de man is die aan het eind van een commercial even snel de voorwaarden afratelt (denk aan “bel 0700-82828282 - zeventig eurocent per minuut”). Jack heeft het echter getroffen: hij gaat trouwen met de mooie en zeer welgestelde Christine. Vóór die grote dag echter gaat hij met Miles een week touren door de wijngaarden van Californië, als een soort vrijgezellentrip. Maar beide vrienden hebben een totaal verschillende agenda: waar Miles zijn vriend graag een soort basiskennis ‘wijn’ wil meegeven, heeft Jack uitsluitend oog voor het vrouwelijk schoon en hij verklaart dan ook, vóór het einde van de week nog met een vrouw naar bed te willen. Miles is verbaasd maar eigenlijk ook weer niet verrast. Op de eerste avond gaan ze eten bij een restaurant waarvan Miles de serveerster Maya (Virginia Madsen) kent. Hij heeft stiekem al jarenlang een oogje op haar, maar ze is getrouwd en dus houdt hij zich in. Jack ziet haar twee seconden, ziet meteen dat Maya Miles ook ziet zitten, en dat ze absoluut niet getrouwd is. Maar Miles wil er niet aan. De volgende dag gaat het bezoeken van Wineries serieus van start en bij de eerste is het al raak: Jack raakt in de ban van Stephanie, het meisje achter de balie (Sandra Oh). Als die ook nog eens een vriendin blijkt te zijn van Maya is een afspraak om met zijn vieren te gaan eten snel gemaakt. Vanaf hier krijgt de regisseur de gelegenheid steeds meer facetten van de hoofdpersonen te laten zien, en op haast pijnlijke wijze ontvouwen zich kleine persoonlijke drama’s, maar het blijft allemaal een heerlijk luchtige toon houden. Heel mooi is de scène waarin Miles aan Maya uitlegt waarom hij Pinot Noir zo’n mooi druivenras vindt: “Het is een moeilijk druivenras om te telen. Het is geen overlever, zoals Cabernet Sauvignon, die maar overal kan groeien, zelfs als je hem verwaarloost. Nee, Pinot heeft constante zorg en aandacht nodig. En eigelijk groet hij alleen maar in van die hele specifieke, kleine, verborgen hoekjes van de wereld. En alleen de meest geduldige en begaafde wijnmakers kunnen er iets mee. Alleen iemand die werkelijk de tijd neemt om Pinot te begrijpen kan hem verleiden om tot maximale uitdrukking te komen. En dan… die smaak… de meest ongrijpbare en briljante en opwindende en subtiele en… klassieke ter wereld.”. Miles heeft het over zichzelf, natuurlijk, zonder het in de gaten te hebben. Maya heeft het wel in de gaten en geeft hem zo’n mooi antwoord dat je Miles wel zou willen omhelzen en wakker schudden. Het klinkt misschien allemaal wat depressief, maar dit is een heuse komdie. Er valt genoeg te lachen om de depressieve Miles of de promiscue Jack en je vergeeft ze graag hun misstappen. Ze bedoelen het eigenlijk niet zo kwaad, weet je. Maar het verzandt gelukkig nergens in absurde slapstick. Het blijft stevig verankerd in menselijk dwalen, een ‘comedy of manners’, als het ware. Briljante film. Thomas Haden Church en Virginia Madsen hebben terecht een Oscar-nominatie gekregen voor hun werk als ‘bijrol’, maar dat Paul Giamatti er geen heeft gekregen voor zijn hoofdrol als Jack is een – klein – schandaal. Er zijn nog meer nominaties: beste film, beste regisseur, beste screenplay. [RJ] |
|
De uitgangspunten voor deze
film klinken niet best. Van de twee mannen heeft er
één
een gigantische midlife crisis en de ander zit een week voor z'n
bruiloft, waar hij kennelijk met tegenzin naar toe kijkt. Samen gaan ze
op reis om nog één keer lekker bezig te zijn en
ze gaan
op een wijnreisje langs de wijnproducenten van Californië. Deze achtergrond geeft de film een beetje een dubbel karakter. Door de gemoedstoestand van de twee wordt de reis een wat depressieve trip en door de wijnproeverijen en alles wat er omheen hangt een 'feel good movie'. De subtiele balans tussen pest en pret is geniaal en zeer juist getroffen, waardoor de film uiteindelijk een duidelijk 'feel good' karakter krijgt. Sombere momenten worden afgewisseld met hilarische situaties en sterke grappen. Je hoeft geen wijngek voor te zijn om van deze film te genieten. [BB] |