Ocean's Twelve

Titel	Recensies
Ocean's Twelve	Productie    2004 Categorie    Karakterstudie Regisseur    Steven Soderbergh Met            George Clooney, Brad Pitt, Julia Roberts, Catherine Zeta-Jones, en zéér vele anderen
	Ocean’s Eleven was een film over een bende aalgladde criminelen die een casino beroven, het casino van Terry Benedict (Andy Garcia). Die film vond ik een beetje makkelijk en eigenlijk niet zo heel erg leuk, ondanks alle filmsterren en ondanks de regisseur, die bekend staat om zijn eigen, unieke stijl. Ze zijn allemaal (en meer) terug voor dit tweede deel. Ik stond dan ook niet te trappelen om deze film te gaan zien. Terry Benedict heeft een tip gekregen van een mysterieuze Europeaan, die hem precies heeft verteld wie zijn casino heeft bestolen. Ondanks het feit dat de verzekering hem inmiddels schadeloos heeft gesteld, wil Benedict wraak en dus gaat hij naar de leider van de bende, Danny Ocean (George Clooney). Ze kregen twee weken om hem 160 miljoen terug te betalen, plus een fijne hap rente van ongeveer 40 miljoen. Of anders… Benedict laat er geen twijfel over bestaan dat het einde anders bloederig en pijnlijk zal zijn. De hele bende komt daarom weer bij elkaar, maar ze beseffen dat ze in Amerika niet veel kunnen uitrichten. Ze zijn er te bekend en dus moet naar Europa worden uitgeweken. Helaas heeft Rusty (Brad Pitt) een affaire achter de rug met Europol detective Isabel Lahiri (Zeta-Jones), die de bende daarom al snel op het spoor is. Wat volgt is een film die niet zo zeer over misdaad gaat, maar over de manier waarop je je misdaad plant, en eigenlijk nog meer over wat je daarbij zegt. Sommige stukken dialoog zijn dermate absurd dat zelfs de betrokkenen niet begrijpen wat ze zeggen, maar ze kijken daarbij met zulke uitgestreken gezichten dat je wel moet lachen. Dit is een acteursfilm, waarbij de lijn tussen acteur en karakter, tussen Hollywood en werkelijkheid, maar heel dun is, en soms zelfs letterlijk wordt overschreden. George Clooney die zich openlijk zorgen maakt of hij er uit ziet als vijftig, Julia Roberts die zichzelf speelt, Bruce Willis als Bruce Willis, de voortdurende referenties naar andere films… Het is allemaal heel grappig, maar het scheelt maar een haartje of het hele kaartenhuis stort in. Dat zegt wel iets over het vakmanschap van Soderbergh, die het net niet uit de hand laat lopen. Het heeft weinig zin iets over het verhaal te vertellen – zelfs als ik alle door elkaar heenlopende tijdlijnen strak op papier zou kunnen zetten, vertelt het niets over wat deze film werkelijk is: een uiterst vermakelijke manier om twee uur door te brengen. Geen bloed, geen ontploffingen, geen achtervolgingen, eigenlijk ook geen misdaad (de ‘bad guys’ zijn zo leuk dat ze wel mee lijken te vallen), maar wel scherp gesneden dialogen en heerlijke acteerprestaties. Misschien moet ik Ocean’s Eleven maar weer eens huren om te zien wat ik de eerste keer heb gemist. [RJ]
	Ocean's Eleven is een flitsende boevenfilm, sympathieke boeven die een geniale roof plegen. Als je met dat idee naar Ocean's Twelve gaat kom je een beetje bedrogen uit. Het is niet meer het strakke, flistende roversverhaal. Het is nog steeds een verhaal over geniaal en sympathiek boeventuig, maar er is meer humor, waardoor de film net iets meer een eigen stijl krijgt. De nadruk ligt niet meer zo op de technische uitvoering van de kraken, maar in de verwikkelingen erom heen. Wordt het daardoor een betere film? Ja. De humor geeft de film meer fun en is niet meer afhankelijk van de technische diefstal-hoogstandjes. Genieten dus van slimme inbraken, psychologische spelletjes en een grote dosis humor. [BB]