Melinda and Melinda

Titel	Recensies
Melinda and Melinda	Productie    2004 Categorie    Woody Allen Regisseur    Woody Allen Met             Radha Mitchell, Will Ferrell, Chiwetel Ejiofor
	Het is lang geleden dat ik een film van Woody Allen heb gezien. In mijn herinnering gingen die films altijd over hetzelfde, namelijk Allen’s eigen angst voor de dood, zijn neuroses, zijn ego-centrische geneuzel en huwelijkse ontrouw, en je had altijd wel het gevoel dat de psychiater nooit ver weg kon zijn. Er viel soms wat te lachen, maar het konden ook ongelofelijke zeurfilms zijn. Met Melinda & Melinda komen dezelfde thema’s weer aan bod, maar met het grote voordeel dat Allen nu zelf niet meer meespeelt en hij als regisseur bovendien een lichtere toon heeft gevonden. Het verhaal is eenvoudig: aan een tafel zitten vier mensen, van wie er twee toneelschrijver zijn. De één schrijft komedies, om aan het leven te ontsnappen, de ander tragedies, omdat het leven absurd is. Een derde persoon aan tafel geeft hen een opening voor een verhaal: Ergens in New York klopt een vrouw aan de deur van een apartement. In het apartement is net een diner gaande dat voor de bewoners van het huis nogal belangrijk is. De vrouw kent de bewoners en enkele van de gasten. Vanaf dit punt werken de beide schrijvers het verhaal uit in hun eigen discipline en de enige overeenkomst in beide verhalen is de vrouw, Melinda (Radha Mitchell). In het tragische verhaal houdt ze zich in leven met pillen, witte wijn en sigaretten. Ze heeft zojuist een moeilijke scheiding ondergaan en heeft de voogdij over haar kinderen verloren. Na een zelfmoordpoging klopt ze aan bij haar oude vriendin Laurel en diens zeikerige echtgenoot Lee (een werkloze acteur die aan de drank is). Ze vraagt of ze een tijdje kan blijven en hoewel Lee dat helemaal niet ziet zitten, gebeurt het toch. Laurel ziet het als een welkome onderbreking in haar door sleur verstikte huwelijk. In het komische verhaal klopt ze aan bij haar buren, nadat ze 28 slaappillen heeft gegeten. Ook hier is de man een werkloze acteur (Will Ferrell, die de rol speelt die Woody Allen vroeger zelf zou hebben gespeeld), die meteen in vuur en vlam staat voor Melinda. Hij wordt door zijn vrouw Susan verwaarloosd; die is te druk bezig met haar nieuwe filmproject, ‘De Castratrie Sonate’, die, belooft ze, ‘mannelijke sexualiteit in perspectief brengt.’ Zowel Laurel als Susan zien maar één oplossing voor Melinda: een nieuwe vriend. Susan komt op de proppen met een sportieve en steenrijke tandarts en Laurel vindt een weduwnaar die ook een tandarts is, maar een degelijke en oersaaie. Vanzelfsprekend verloopt niets zoals het is bedoeld en liggen sommige relaties aan het einde van de film stevig overhoop. Radha Mitchell schittert in beide rollen, die aanvankelijk heel verschillend zijn, maar steeds meer in elkaar overlopen. De beide verhaallijnen gaan geleidelijk aan ook steeds meer op elkaar lijken en daarmee brengt Allen zijn boodschap over: tragiek en komedie sluiten elkaar niet uit maar vullen elkaar aan. Het één kan niet zonder het ander. Maar de belangrijkste boodschap komt helemaal aan het eind van de film: Het leven is kort en het stelt niets voor, maar geniet er van zolang je kunt – voor je het weet is het voorbij. [RJ]
	Bij een Woody Allen film denk ik alleen maar aan die typisch jaren '70 films, intellectuere kwebbelfims over neurotische New-Yorkers die in een heftige midlife crisis terecht komen als ze van merk tandpasta moeten veranderen. ook Melinda and Melinda heeft daar op sommige momenten last van, vooral de Melinda in de dramatische verhaallijn. Gelukkig is het niet al te storend en kun je er makkelijk doorheen kijken. Het thema is niet al te origineel, maar de uitwerking is aangenam, hoewel ik soms kwijt was in welke verhaallijn we zaten. Goed opletten dus... De komische verhaallijn komt beter naar voren dan de dramatische, met erg veel sterke (woord-)grappen. De dramatische lijn is typisch Woody Allen en soms te neurotisch, met eindeloos gebabbel over soms helemaal niks. Het geeft wel een beeld van een bepaalde yuppen leefstijl, waar je soms met plaatsvervangende schaamte naar kijkt. Lukt het je dit als een tijdsbeeld langs je heen te laten gaan, is Melinda and Melinda een zeer goed te pruimen, intelligent verhaal dat een mooie balans heeft tussen drama en feel-good. [BB]